Roken is zo je bier met twee handen vasthouden.

Een anti-rook campagne van STIVORO 25 jaar geleden. Ik zag het en ik moest het posten. Niet omdat ik veel met reclame bezig ben voor mijn opleiding. Nein. Puur omdat het van toepassing is op mezelf. Ik zal het even uitleggen.

Mijn levenshouding is vanaf mijn 14e vrijwel altijd hetzelfde gebleven. Roken, ongezond eten (ik hou van chips, nee wacht, ik ben verslaafd aan chips) en vooral niet sporten. Met mijn beste maatje hield ik van hangen, want bewegen was voor jankerds. Evenals niet-rokers. Roken was stoer! Echt wel. Als professionele hanger rookte ik wel 4 pakjes in de week. Prima prestatie voor een puber. Roken en hangen, dat hoorde bij mij. Vooral dat roken. Dat ik mijn lichaam naar de klote inhaleerde, daar was ik Oost-Indisch doof voor. Marlboro, die rode, dat waren mijn peuken. Toen ik langzaam wat meer slijm omhoog ging hoesten, dacht ik dat het misschien beter zou zijn om die groene te gaan roken. Dat is menthol, véél beter. Bij het woord 'stoppen' moest ik overgeven. En daarbij, wat moet ik in godsnaam met mijn handen doen als ik in het café sta. Met twee handen mijn biertje vasthouden? Dacht het niet.
Die visie heb ik ook zo'n 11 jaar volgehouden, op zich ook best wel een hele prestatie. Maar opeens zag ik het licht. En dat hebben de Jehova's niet voor mij geregeld. Ik stond onder mijn afzuigkap in mijn nieuwe appartement een peuk te roken. Ja, ik rookte binnen want de deur open maken en naar buiten stappen was me te veel moeite. Hallo, ik heb rokerslongen, beetje dimmen. Maar goed, die peuk smaakte me niet en ik werd chagrijnig. Toen zag ik ineens een felle lichtstraal en van ver af hoorde ik een stem: 'Zouse neet eens goan stoppen madam?' (vertaling voor onze Brabo's en overige Hollanders onder ons: zou je niet eens gaan stoppen madam?) Ja, in mijn wereld is God gewoon een Limburger. Kom op zeg. Maar ik schrok, en wat vieze zure prut kwam vanuit mijn buik naar boven. Je zult me wel smerig vinden, maar ik slik dat gewoon weer af. En ik dacht: 'Ja, dat ga ik doen.' En daar schrok ik zelf van. Ik heb dat al ontelbare keren gezegd, maar ik voelde het nu anders. Ik vond mezelf maar een aansteller en merkte hoe lang ik me al vies voelde door die vieze rook dat mijn lichaam van binnen opvreet. Dus ik stopte, meteen de dag erna.
En dat is een maand geleden, en ik moet zeggen dat ik erg trots op mezelf ben. Ik sport nu minimaal 3 keer in de week en ik vind het heerlijk. JA IK SPORT. Stop nu maar met lachen. Ik sta nog elke morgen op met spierpijn en loop als een bejaarde met een rollator. Maar ik voel me schoon en gezonder. Ik merk dat ik mijn biertje niet met twee handen hoef vast te houden, want met de andere hand kun je ook makkelijk gebruiken om iemands nipple te twisten bijvoorbeeld. Het gaat me makkelijk af en zo moeilijk is het niet. En ik vind het al helemaal fantastisch om te zeggen tegen iemand: 'Ja, ik sport.' En als diegene vraagt wat ik dan voor een sport doe, dan zeg ik: 'Och, vanalles: body combat, spinning, rennen, krachtoefeningen'. Ha, ik voel me als een God. Die Limburger ja.

Het punt is dus, dat de Ruby van nu haaks staat op die van toen. Dat beeld van mezelf is inmiddels vervaagd. Evenals het idee dat roken stoer is. En wie had ooit gedacht dat het zou gebeuren. Dus bij deze draag ik deze column op aan mijn wilskracht om niet meer te roken. HOORAY! HOORAY! En dan is het nu tijd ingeroosterd om complimentjes in ontvangst te nemen. Kadotip: een envelop met geld.

My 60 seconds movie: De omgedraaide wereld.

Catfish; internetliefdes

Je hebt de liefde van je leven gevonden en je geluk kan niet op. Het klikt, er is wederzijds respect en je bent verliefd. Maar er is één probleempje, je hebt elkaar nooit in het echt ontmoet.
Nev Schulma is de maker van de documentaire Catfish en komt nu met een eigen programma. Hij is een hopeloze romanticus dat zelf verliefd is geworden op een meisje via social media, maar teleurgesteld werd. Het meisje bleek al die tijd zich verscholen te hebben achter een andere naam en foto's. Dit brak zijn hart. Hij besloot zijn ervaringen vast te leggen. Dit veroorzaakte ontzettend veel medeleven onder jongeren die spontaan een soortgelijk verhaal met hem gingen delen. Men herkende zichzelf in zijn verhaal.
Dat bracht hem op het idee om een tv serie te gaan maken. Hierin gaat hij zijn mailbox af en pikt steeds weer een ander meeslepend online liefdesverhaal uit. Nev gaat graven naar informatie en zorgt ervoor dat de tortelduifjes elkaar zullen ontmoeten. Maar is diegene wel echt wie hij/zij is, of schuilt er een geheim? Ik ga niks verklappen, maar ik beloof je dat het ontzettend leuk is om naar te kijken.
TIP: NU je tv op MTV zetten, want er is een marathon bezig!! Te laat? Dan heb ik hier een link voor je, zodat je toch een aflevering kunt terug kijken.

http://www.mtv.nl/nieuws/28827-catfish-the-tv-show-aflevering-10

Je doet het verkeerd!!

Iedereen is wel een bang om fouten te maken. Het voelt vreselijk wanneer je ergens je best voor hebt gedaan en blijkt dat het allemaal voor niets is geweest. Niet echt voor niets natuurlijk, want ze zeggen dat je leert van fouten. En dat klopt vaak ook. Maar toch slaan we falen liever over. Er hangt een angst over alleen het woord al, een naar gevoel dat je het liefst zo snel mogelijk van je af wilt schudden. Je doet extra je best om niet te falen.
Maar kijk nog een naar de vraag hierboven en stel deze aan jezelf. Serieus. Wat zou je doen als je wist dat je niet zou kunnen falen? Zou je dingen anders doen? Zou je het überhaupt willen weten?
Het klinkt mooi om je nooit meer zorgen te maken dat je fouten maakt. Nooit meer afvragen of je wel iets moet doen. Heerlijk. Gewoon plannen maken en gaan met die banaan!
Maar waar is die uitdaging dan? Waar moeten we dan van leren? En hoe weten we dan wat we wel en niet moeten doen?  Misschien moeten we onze doel bijschaven en het falen omarmen.

Whatever you think, think the opposite

Een boek van Paul Arden (voormalig creatief directeur van toppers en gespecialiseerd in marketing en advertising) met gedurfde uitspraken over de wereld waarin wij leven. Door dingen bij zijn staart te pakken laat hij je denken en herdenken. Paul Arden laat de omgedraaide wereld zien, met de hoop dat mensen het dan eindelijk gaan begrijpen. Alles wat logisch is, vergeet het, draai het om en doe het anders. Dan zul je pas echt succes in creativiteit vinden.

Weet je wel, toen je alle remmen los gooide

Je bent op je werk of school, zweetdruppels druppelen van je hoofd omdat je jezelf te pleuris werkt. Het schoolwerk stapelt zich hoog op en je ziet het niet meer zitten. Je hoofd hangt en je mondhoeken krullen sip. You're not amused. Langzaam wordt het beter weer en je gedachten glijden al naar het aankomend festivalseizoen.
Het is toch gek, maar op de één of andere manier lijken festivals vastgeroeste remmen los te maken binnen no time. De sfeer lijkt mensen wakker te schudden en te transformeren tot echte beesten. Alles wat we normaal nooit zouden doen, lijkt daar volkomen normaal. Nouja, normaal is een groot woord. Maar het boeit niets in ieder geval en aangezien iedereen het doet hoef je niet bang te zijn om voor lul te staan. We genieten er van om zelf zo achterlijk mogelijk te doen of alleen al te kijken naar al het rare grut dat voorbij komt. 'Dat kan/mag niet' is taboe. Op festivals kan alles. Maar dan ook echt alles. Normaal doen we wel weer als het normale leven begint.

Had ik maar een tijdmachine

Ik kom net van school vandaan en opeens komt een rare gedachte in mijn hoofd: wat als ik nou in een totaal andere tijd had geleefd? Dan zag mijn leven er nu totaal anders uit. JA DUH. Dat klinkt natuurlijk zo logisch als dat een boom bladeren heeft en een geit 'meh' zegt en niet 'roekoe'. Nee, maar serieus. Dat is niet altijd heel normaal geweest.
Maar think about it. Hoe tof zou het zijn als je kon ervaren hoe je leven zou zijn tig jaren geleden en eens een geheel andere wereld kon zien. Weet je wat, we gaan dat gewoon eens doen. Kies een tof jaartal uit en fantaseer: Welke kleding zou je aan hebben? Zou je alsnog op school zitten of al hard aan het werk zijn? Welke waarden en normen zou je hebben?

 

Oke, ik ga wel eerst. Aangezien ik toch al aan het typen ben en jullie een stelletje lafaards zijn. No hard feelings, ik begrijp het! Dus om het ijs te breken presenteer ik u de Ruby in de jaren 60, als een volwaardige hippie.
Als hippie zou ik vechten tegen de maatschappij en alles wat fout is willen verbeteren, non-stop wiet roken en vast en zeker niet op school zitten maar één of ander shitty baantje hebben, als naaister ofzo. Iets ondankbaar in ieder geval. En ik ben er vast en zeker ook nog niet goed in.
De verschuiving in muziek zou ik in levende lijven ervaren en helemaal gek worden van verrukking. Van nette muziek naar ruige rock. Ik zou naar Woodstock gaan, omdat je daar gewoonvbij moet zijn geweest. Daar zou ik dansen alsof ik de bomen hoor praten en binnen een minuut ga zweven. Misschien zou ik zelfs serieus met bomen gaan praten, weet niet of dat in die tijd wél kon.
In die tijd zou ik revolutie ervaren. Dingen die voor de eerste keer uitgevonden werden, zoals de kleuren-tv. Ik zou materiële dingen veel meer waarderen, tevreden zijn en gelukkig zijn.

Nu is het jullie beurt. Ik wil het weten, wie en vooral hoe zou jij zijn? Elvis? Een soldaat in WO II? 

1, 2, 3 - GO!!