De meeste dromen zijn bedrog.

Zweden, Noorwegen en Finland. Mensen die rust zoeken, vertrekken naar Scandinavië. Het leek wel één van de weinige plekken op deze aardkloot waar mensen nog netjes met elkaar omgaan. Landen waar je de achterdeur open kan laten, omdat mensen elkaar vertrouwen. Waar veiligheid, kalmte, rust en gemoedelijkheid centraal staan.



Ooit was dat het beeld dat ik had van dit gedeelte van de wereld. Het deel waar ik naar verlangde, omdat het anders was dan de harde wereld waarin ik lijk te leven. Maar ook die droom spat langzaam uit elkaar.
Eerst de verschrikkelijke aanslag in Noorwegen waarbij mensen op gruwelijke wijze omgekomen zijn.
Nu de heftige rellen in de hoofdstad van Zweden die al dagen voortduren en geen einde aan lijken te komen. Talloze haatdragende jongeren die de straten op gaan en auto's, scholen en huis in de fik steken. En dit allemaal is begonnen door een fout van de politie, die een man doodschoot.

De haat van deze wereld verspreid zich als een besmettelijke ziekte en neemt alles om zich heen mee de afgrond in. Mensen zijn wanhopig, woedend en wantrouwend. Misselijkmakende en hartstokkende incidenten stapelen zich op. Waar is de grens? Wanneer dringt het tot mensen door dat op deze manier de wereld alleen maar rotter wordt en deze manier de rotte plekken alleen maar gevoed en verspreid worden? Sinds wanneer lost geweld iets op?
De wereld is hard en ik verlang steeds meer naar het vroegere vredige plekje waarvan ik droomde. Wie weet is er nog een ander plekje op deze wereld dat nog niet aangetast is. En dat plekje wil ik vinden en beschermen, voordat het te laat is.